Castañas de Samhain

Esta Historia es la misma que la de "Castañas de Samaín". La única diferencia es que está traducida a lengua gallega

Achegábase a noite. Con ela achegábase a festa. Unha festa Brais estaba decidido a disfrutar.

A idea do concello non fora mala: aproveitar que a noite do recuperado samhain precedía o día do magosto pra dar lugar a unha festa que os combinara. Como a xente daquel pobo sabía moi ben o que facía, toda a vila e o monte chearanse de rábanos con cara talladas e habilitáranse lugares pra beber. Porqué, anque o magosto asóciase as castaña tamén é cando se proban os novos viños.

E coma samhain fora asociado o seu derivado anglosaxón (Hallowen), a xente ía disfrazada. ¿Imaxinades o disfraz de Brais? Pra el era obvio, un disfraz de druida ben feito.

-          ¿Canto pensas seguir ollándote no espello, irmanciño? – increpouno a súa irmá Amparo.

-          ¡Xa vai! – protestou Brais.

Coa súa capa, seu traxe medieval e o broche podería semellar un druida novo. O cabo, sabía máis de maxia que a maior parte dos druidas históricos.

Amparo tiña presa por saír, o cabo, agora que tiña unha meniña non podía ficar hata moi tarde. Así que o druida e a raíña araña saíron da casa con pequeno coello en brazos.

A vila estaba iluminada, as rúas cheas de xente. O ruído era ensordecedor, pero o marabilloso cheiro a castañas asadas cheábao todo.

Nun posto onde se servían cucuruchos de castañas que cheiraban as mil marabillas e un viño branco de bodega que tiña moi boa pinta, Brais atopou os dous amigos cos que quedara aquela noite. Dany non se currara nada o seu disfraz de Harry Potter (el era así) e, se Brais albergara a esperanza de que Aleida se disfrazara de guarra, fora un inxenuo, estaba disfrazada de guerreira medieval. Non é que lle restara atractivo os ollos de Brais.

-          ¡Aaaaay! – exclamou Aleida cando viu a Brais coa pequena Sabeliña nos brazos – ¡Pero que cousiña máis mona! –

-          ¡O noso amigo viaxeiro voltou a presentarse! – dixo Dany.

-          ¡Ben! – dixo Brais – A morriña sempre afecta. –

Todos riron. Cada un botou man a un cucurucho de castañas mentres cheabánlles de viño uns vasos de cartón.

-          ¡Esta vai ser unha noite entretida! – dixo Dany.

-          ¡E que o digas! – dixo Aleida.

Durante o solpor e o comezo da noite, un druida, unha guerreira e un Harry Potter deron voltas, comeron castañas, beberon viños e bailaron coma se non existira un mañá.

Brais coidouse de poder despedirse de Amparo e a súa pequena sobriña antes da medianoite, cando se retiraron. A partir de alí, a noite era unha festa onde a súa natureza insomne sería un poderoso aliado.

Percorreron todo o pobo comendo e bebendo, participando en tómbolas e rifas. Brais chegou a gañar algunha pra poder agasallar algún boneco de feira cutre a Aleida. Dany aturaba mellor ca ela o viño, pero Dany era un tritón.

Nun intre dado, Aleida decidiu deterse pra reposar todos os viós que bebera. Brais sentouse xunto ela coma un cabaleiro, e porqué se ela bebía de máis non ía poder levala a horta. Dany non ía irse el so, precisaba alguén que o acompañara.

Sentado sobre una pedra con Aleida apoiada nas súas costas, Brais fixouse nun paxaro un tanto estraño. O comezo non tiña claro se era un corvo ou unha pomba, pero o observalo decatouse de que era outra cousa. ¿Estou a ver un Adar Rhiannon?

Era un pouco raro, pero Brais vira varias veces aqueles paxaros máxicos no outro mundo. Non ía deixar a Aleida atrás, pero algo dicíalle que aquilo ía afectar a súa noite.

-          ¿Ímonos? – insistiu Dany de súpeto.

-          ¿Hai presa? – dixo Aleida.

-          Coido que vai comezar un novo concerto. – dixo Dany.

A música abondaba pra mover a Aleida. Brais seguiunos tranquilamente.

Hate que tropezaron con alguén no camiño, cousa normal nas festas, pero Brais fixouse en que chocara con unha señora de aspecto altivo, máis roiba non podía ser e o seu disfraz lembraba a unha druidesa. O malo era que os sentidos perfeccionados de Brais notaban que non era o que se di un disfraz.

-          ¡Dona Rhiannon! – dixo, recoñecendo a princesa galesa.

-          ¡Hola, rapaz! – respostou ela cun fondo acento galés – É a primeira vez que nos cruzamos no reino dos vivos. –

-          ¿Shhh? – reaccionou Brais – ¡Que a mmiña amiga non saba nada disto! –

-          Perdón. – dixo Rhiannon, con cara de travesa – é que nesta terra as gaitas soan igual de ben que en Gales e iso me distrae. –

-          ¿E qué fai vostede por aquí? – dixo Brais – ¿Tiña gañas de celebrar un bo samhain? –

-          ¡O samhain sempre foi a miña festa favorita! – dixo Rhiannon – e esta festa é una boa idea. – alzouse de ombros – Pero viñen a procura do meu marido. –

-          ¿A cal deles? – dixo Brais, sen mala intención pero sen poder reprimirse.

-          O segundo. – dixo Rhiannon – Veu pra aquí e quería ver que estaba a facer, xe podes imaxinar o difícil de predecir que é. –

Pois si, anque o primeiro esposo de Rhiannon, Pwyll de Dedyfed, fora un home e heroe notable, había poucos heroes os que Brais admirara máis que Manawydan, fillo de Lir.

-          ¿O marido desta muller agachouse nesta desta? – interviu Aleida, un pouco bébeda.

-          Non se agachou. – dixo Rhiannon – Debe de ter algo que facer, so que saber de que se trata. –

-          ¡Pois poderíamos botarlle unha man! – dixo Aleida.

De todos os amigos próximos a Brais, Aleida era a única de descoñecía os seus poderes e a súa dobre vida arcana, pero tiña un instinto de xornalista que nin o alcohol non conseguía desfacer.

Aleida, ti si que sabes escoller as persoas as que facer favores pensou Brais e, asumindo a súa nova misión, deu un par de voltas a ela ¿Onde podería ocultarse un heroe máxico coma Manawydan en semellante noite?

-          Miña dona – dixo, tampouco tiña moitas ganas de falar en inglés e o galés dábaselle peor do que debería - ¿Podería vostede lanzar os seus paxaros polos montes arredor da vila? –

-          ¿Crees que anda por alí? – dixo Rhiannon.

-          ¡Nin idea! – dixo Brais , alzándose de ombros – Pero hai algunha mámoa onde vive mouro que ten sona de ser máis rico ca Midas e ter mellor gusto que os Medicis. –

-          ¿Isto cho dixo Ana Manana? – inquiriu Rhiannon, con cara de divertida.

-          Un ten que andarse con ollo cando fala coa dama do lago, pero algo tenme dito. – dixo Brais.

-          ¿Que dis da dama do lago? – inquiriu Aleida, co seu instinto de xornalista asomando tras as néboas da cogorza.

Temo que esta noite quedo sen moller díxose Brais e, mentres se cagaba en todo, púxose o a traballar.

-          ¿Que pasa? – dixo – Os bretóns e os córnicos teñen as súas propias damas do lago ¿É que os galegos somos menos ca eles? ¡Nin que fóramos menos celtas! –

-          ¡Tes razón! – dixo Aleida, rindo.

-          Ben. – interviu Dany – Témome que a nosa amiga está un pouco bébeda... será mellor que a acompañe a casa – notou a ollada de Brais – Calma, non a... –

-          ¡Xa che direi eu qué é o que fas! – díxolle.

Rhiannon soriu o ver a forte persoalidade da dona.

-          Tes bo gusto. – graznou a Brais na lingua dos corvos.

Brais lembrouse dalgún que outro amor imposible.

-          Coido que Dany ten razón. – dixo Brais pra terciar – Xa ocúpome eu de axudar a dona a atopar o seu home e logo os alcanzo. –

Aleida aceptou os argumentos de Brais, este quería crer que facíalle ilusión o de acadalos, pero cunha moza bébeda xamáis se sabe.

-          ¿Poñémonos en camiño? – dixo a Rhiannon conforme os seus amigos marchaban.

-          ¡Por suposto! – dixo Rhiannon – E non te desanimes, xa verás coma esta noite remata ben. –

So falta ver pra quen pensou Brais.

-          ¿Din algo os paxaros? –

-          Que a túa intuición ía ben encamiñada. – dixo Rhiannon – O poder de Manawydan é importante na mámoa. –

-          ¡Pois si que son rápidos eses paxaros! – protestou Brais – Co que son quen de facerme agardar a min os corvos e as curuxas. –

-          Pois xa sabes que cos corvos e familia hai que ter coidado. – dixo Rhiannon.

Alomenos, a singular potencia física de Brais e Rhiannon cubriu a distancia coa peña en pouco tempo, aínda que non molaba deixar a atrás a festa. A mámoa era un enorme menhir de granito sostido por media ducia de rocas de granito. Nos tempos de María Castaña, alguén moi importante debeu ser soterrado debaixo. Cando tíñase instalado o mouro que gardaba o tesouro era algo que Brais aínda non lograra establecer.

-          ¡Do que eran capaces os teus antergos! – comentou Rhiannon cortesmente.

-          Dende logo. – replicou Brais, asombrado da marabillosa construción – ¿Como entramos? –

-          ¡Coma se entra en todas as casas! – replicou Rhiannon ledamente – Pola porta. –

E (como a poderosa meiga que era) trenzou un feitizo que permitiu a Brais ver unha porta pola que entrar.

A maxia era algo que as veces incomodaba a Brais, xa que era capaz de recoñecela e analizala pero executala dábasexe mal, moi mal.

-          ¿As dona primeiro ou fago de escudo? – dixo, retranqueiro.

-          Mellor pasas ti primeiro. – replicou Rhiannon-

Brais asentiu e entrou pola “porta”. O atravesala descubriu que tiña a espada feniana colgada do cinto. Voltouse pra Rhiannon.

-          Por se faiche falla. – dixo ela – A túa propia espada está sincronizada de más contigo pra que eu poda invocala, pero o dono desta espada leva morto moito tempo. –

A Brais case lle fixo graza o de “leva morto”, posto que fora un dos seus predecesores que morrera e resucitara pra morrer definitivamente logo dunha chea de anos.

Como moitas mámoas, o lar do mouro contía unha enorme sala do tesouro da que se notaba que era mellor non coller nada. O murmurio non tardou en alertalos de que non estaban sos.

Seguíndoo chegaron a un lugar onde estaba o mouro, escuro coma a noite, fronto a un home de aspecto alegre e arteiro pero honrado.

-          ¡Dan! – chamou Rhiannon.

-          ¡Esposa! – replicou o home o escoitar a voz da súa muller.

-          ¿Que fas aquí? – dixo Rhiannon.

-          Pois... – comezou a dicir Manawydan.

Brais comezou a imaxinar que tería un negocio co mouro pero daríalle vergoña confesalo. E, se non quería confesalo a unha muller como Rhiannon, soo vía dous posibles explicacións: era unha afrenta (coma unha infidelidade ou un roubo) ou era unha sorpresa pra ela. Brais soo coñecía a Manawydan polos relatos do Mabinogion e polo que lle contaran Teseo, Héctor e a propia Rhiannon, pero aquilo xa era dabondo pra decantarse pola segunda opción. E, cunha muller coma Rhiannon, Brais o comprendía.

A pregunta era agora que facía, e o tempo corría en contra.

-          Lord Manawydan – dixo consciente de que non coñecía en qué constaba o trato –, coido que sería mellor que axilice os seus negocios. –

-          ¿Axilizar os negocios? – replicou Manawydan afablemente – Nótase que xamáis negociaches cun mouro. –

Correcto, Brais xamáis escoitara de negociacións con mouros. Todas as historias que Brais coñecía representaban os mouros coma criaturas desprendidas, dadas a pagar pequenos favores xenerosamente coa condición do secretismo. A irrupción de Brais e Rhiannon supuña unha alteración desa condición.

Estiven pouco agudo pensou Brais.

-          ¡Entrastedes! – comezou o mouro - ¡Amo...! –

-          ¡Un intre! – interviu Brais co primeiro que se lle ocorreu, antes de que rematase o pareado – Pode que esta irrupción sexa pouco protocolaria, pero dona Rhiannon chegou hate acó empurrada polo amor. –

-          Iso non explica a túa propia presencia. -  replicou o mouro.

-          Eu metinme acó coma un parvo – replicou Brais –, pero con boas intención. Soo quería axudar a alguén a quen admiro. –

-          ¿Admiráseme a min ou o meu marido? – interviu Rhiannon.

-          Sabes perfectamente que admirobos os dous. – replicou Brais.

-          Iso non quita – seguiu o mouro – que a túa presencia neste encontro sexa irregular. –

Oíndo aquilo, Brais levouse a man o peto da capa e agarrou unhas castañas que tiña gardado por se servían pra gañarse a Aleida. Sacounas da capa cun truco de mans simple pero ben improvisado.

-          O magosto é o mellor momento pra comer castañas. – dixo, as castañas aínda estaban quentes e cheiraban que alimentaban.

A cara do mouro deixou claro que apetecíanlle.

-          ¿Que queres... ? –

-          Que ignore a miña situación. – dixo Brais – Coido que ningún dos dous desexa por trabas o amor. –

-          Vexo que o axente dos xuices é un bo argumentador. – interviu Manawydan.

Brais sentiuse eloxiado, non hai nada coma un alago de alguén así.

-          É bo. – recoñeceu o mouro – E ten razón ¡A túa muller veu hate aquí por amor e eu non desexo por trabas o amor! –

Xa pensou Brais pero o meu con Aleida ben que mo cortaron.

-          ¡Esta é unha situación fermosa de máis pra estragala! – proseguiu o mouro, dirixíndose a Manawydan estrañamente embelesado – Así que bou fiarte a parte restante do pago, esas castañas poderían estar ricas dabondo pra que pases a deberlle algo a el. –

-          Podo vivir debéndolle algo a un emisario do xuíces. – replicou Manawydan – O seu xeito, todos son iguáis. –

O mouro fixo entón o seu propio truco de maxia, moito mellor que o de Brais, e puxo na man de Manawydan unha peza de ouro que podería rivalizar coa beleza da diadema áurea de Ribadeo.

O príncipe e feiticeiro galés ergueuse e acadou a súa esposa, colocando o colgante nas súas mans.

-          ¡Oh, Dan! – dixo Rhiannon, chea de felicidade - ¿Por qué... ? –

-          Porqué unha muller coma ti debe ser agasallada na noite de samhain. – replicou Manawydan.

Situado o carón de semellante parella, de semellantes lendas, Brais sentiuse pequeno.

-          Honraches os teus deberes mozo. – o mouro devoltouno a realiadade –, en consecuencia, ofrézoche o que desexes das miñas riquezas. –

Brais aguantou a resposta un intre. Agora tiña que ser astuto pra si mesmo.

-          A débeda co mozo é miña. – interviu Manawydan – E así será saldada: o día que precises a miña axuda, a terás. –

-          Tomaré nota, príncipe feiticeiro. – replicou Brais – Pois alguén coma min debe asumir riscos e afrontar dificultades, poucos heroes afrontaron tantas dificultades con éxito coma vostede. –

Antes de que Brais rematase, Manawydan puxo o seu cetro sobros seus ombros.

-          Isto non é unha parte do pago – dixo –, é un favor de alguén que recoñece a túa valía. –

E Brais viuse transportado de volta o pobo, sen a espada feniana pero co seu disfraz máis lustroso. A xente o seu redor festexaba sen decatarse da súa aparición. Volto a festa.

E chamoulle a atención o son de unha frautas moi ben tocadas Esta noite había concertos de frauta, gaita e violín. A música mellorou o seu ánimo e dirixiuse o concerto.

Alá, recostada e algo recuperada dos excesos, Aleida esta a disfrutar da música que tanto lles gustaba os dous.

-          ¿Que tal foi? – saudouno a rapaza.

-          Quedaron satisfeitos. – replicou Brais.

Aleida adiantouse de deulle unha aperta.

-          Ti sempre consegues que as cousas saían ben. – susurroulle – É algo especial que tes. –

O mellor a noite remata ben pra min e todo.